تفاوت کفش پیاده روی و دویدن به دلیل وجود ویژگی‌هایی است که هر کدام از آنها دارا هستند. این کفش ها در اندازه و پهنای پاشنه، نوع بالشتک و… باهم تفاوت دارند. دوندگان نباید برای دویدن کفش پیاده روی به پا کنند، زیرا اکثر آنها خیلی سفت هستند و راه را برای انعطاف پذیری لازم برای دویدن باز نمی‌کنند.
در همین حال، کسانی به ورزش پیاده روی جهت تناسب اندام علاقه دارند، معمولاً می‌توانند یک کفش رانینگ پیدا کنند که نیازهای آنها را بیشتر از کفش‌های پیاده روی برآورده کنند. یک ورزشکار با دانستن اینکه چه ویژگی‌هایی را باید جستجو کند، می‌تواند هم کفش‌های رانینگ و هم کفش‌های پیاده روی را تجزیه و تحلیل کند تا مدل‌هایی را پیدا کند که به بهترین وجه کار کنند؛ با کیف وکفش رنو همراه باشید.
کفش رانینگ چیست؟
کفش‌های رانینگ یا کفش دویدن یکی از انواع پرکاربرد کفش های ورزشی است. این مدل کتونی دارای چندین کارکرد هستند و طراحان در تلاشند تا آنها را با جدیدترین مواد و فناوری به روز کنند. شما طیف گسترده‌ای از انتخاب‌ها را برای سبک‌ها و نیازهای مختلف احتیاج خواهید داشت. آنها از نظر میزان داشتن بالشتک‌ها متفاوت هستند، از طرح‌های مینیمالیستی برای مسابقات گرفته تا کفش‌های بالشتک‌دار برایراه رفتن در مسافت‌های طولانی، کفش‌های رانینگ تنوع بسیاری دارند.
کفش‌های مخصوص دویدن با توجه به عناصر پایداری آنها و اینکه آیا این دسته، از نوع کفش‌های کنترل حرکتی هستند که برای کمک به افرادی که مشکل پرونیشن را دارند، طبقه‌بندی می‌شوند. طراحی‌های جدیدتر با هدف ارائه ساختار و بالشتک اضافی با وزن بسیار کم و ساخت و سازهای بدون درز برای از بین بردن نقاط ساییدگی که منجر به تاول می‌شود، باعث شده‌اند کفش‌های رانینگ امروزه به درجاتی از کیفیت بالا برسند.
مقالات مرتبط: راهنمای خرید کفش ورزشی
کفش پیاده روی چیست؟
در عوض، کفش‌های پیاده روی همیشه از نظر تکنولوژی عقب‌تر از کفش‌های رانینگ هستند و بیشتر برای راحتی طراحی شده‌اند تا عملکرد! اگر برای پیاده روی‌های کوتاه و قدم زدن با سرعت متوسط به یک کفش راحت نیاز دارید، کفش پیاده روی را انتخاب کنید.
برای یافتن این ویژگی‌ها باید طرح کفش پیاده روی را به دقت تجزیه و تحلیل کنید، زیرا بسیاری از آنها سفت و سنگین هستند. کفش‌های پیاده روی با حرکت طبیعی پای شما می‌جنگند و شما را کند می‌کنند.
تفاوت های کفش مخصوص پیاده روی و کفش دویدن
کفش‌های رانینگ که مخصوص دویدن هستند با کفش‌های واکینگ یا کفش مخصوص پیاده روی تفاوت هایی دارند. در ادامه به مقایسه کفش رانینگ و واکینگ می‌پردازیم:
تفاوت در بالشتک
دوندگان با هر گامی که بر می‌دارند سه برابر وزن بدن خود را به پاها منتقل می‌کنند، در حالی که هنگام پیاده روی فقط 1.5 برابر وزن بدن را به پاها منتقل می‌شود. دونده‌ها بیش از پیاده‌روها به کفش‌هایی دارای بالشتک در قسمت میانه زیره کفش نیاز دارند، زیرا بالشتک باید مقدار فشار وارده از سطح زمین را جذب کند.
پیاده‌روها به بالشتک جلوی پا احتیاج ندارند و بیشتر به بالشتک در قسمت پاشنه نیاز دارند. بالشتک اضافی باعث می‌شود وزن کفش کمی افزایش یابد، ولی برای پیاده روی انتخاب بهتری است. برای پیاده روی‌های کوتاه و سبک، نیاز به توجه زیاد با وجود یا عدم وجود بالشتک نیست!
تفاوت کفش رانینگ و پیاده روی در اندازه پاشنه
کفش‌های رانینگ به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با داشتن یک پاشنه داخلی، ثبات را برای دوندگان فراهم می‌کنند. دوندگان بسته به فرد، ابتدا با قسمت‌های مختلف پای خود به زمین فرود می‌آیند. ضربه پا می‌تواند در قسمت جلو پاشنه، وسط پا یا توپی پا باشد. تئوری‌های مختلفی وجود دارد که نشان می‌دهد ضخامت زیره مساوی در طول کفش مناسب دونده‌ها است.
پیاده‌روها باید به دنبال کفش‌هایی باشند که کمترین تفاوت ارتفاعی از پاشنه تا انگشتان پا را داشته باشند. به این حالت افت پاشنه گفته می‌شود، و اغلب می‌توانید آن را در میلی متر اندازه‌گیری کنید. در این راستا، به دنبال کفش‌هایی با افت پاشنه کمتر از 8 میلی‌متر باشید.
مقالات مرتبط: کفش زنانه مناسب برای دویدن
تفاوت در میزان انعطاف‌پذیری
هر دو کفش رانینگ و کفش پیاده روی باید انعطاف‌پذیر باشند. با انگشت پا کفش را فشار دهید و ببینید کفش به راحتی خم می‌شود. بسیاری از طرح‌های کفش رانینگ بیشتر در قوس یا خط میانی انعطاف‌پذیر هستند. اما بعضی از طرح‌ها در تمامی قسمت‌های این انعطاف‌پذیری را دارند.
کفش پیاده روی باید در قسمت جلویی (پنجه کفش) انعطاف‌پذیر باشد، زیرا پیاده‌روها باید با انگشتان پای خود گام بعدی را شروع کنند. کفشی که در قوس خم شود، بستر مورد نیاز خود را ارائه نمی‌دهد. کفشی که به هیچ وجه خم نشود، قابل قبول نیست!
متأسفانه، بسیاری از کفش‌هایی که به عنوان کفش پیاده روی به بازار عرضه می‌شوند به هیچ وجه منعطف نیستند. کفش‌های کنترل حرکتی و کفش‌های پایداری انعطاف‌پذیر خواهند بود، زیرا دارای بالشتک‌های میانی و سایر عناصر ساختاری هستند که هدف آنها جلوگیری از چرخش زیاد پا در طی یک گام برداشتن ساده است. دوندگان و پیاده‌روها که به کنترل حرکت نیاز دارند، نباید از کفش‌های انعطاف‌پذیر استفاده کنند.
انتخاب کفش مناسب می‌تواند از ناراحتی و آسیب دیدن جلوگیری کند و شما را به حفظ یک سبک زندگی فعال ترغیب کند. هنگام خرید کفش، جوراب به پا کنید. کفش به محض پوشیدن باید راحت باشد. پاشنه پا باید کاملاً مناسب باشد و از کفش خارج نشود. اگر کفش تنگ است، حتی اگر ظاهر آن شیک باشد، بهتر است از خرید آن اجتناب‌ناپذیر است.
از آنجایی که پاها در طول روز متورم می‌شوند، بعد از ظهر یا بعد از پیاده روی طولانی، اقدام به خرید کفش کنید. برای جلوگیری از تاول‌های دردناک، میخچه و جلوگیری از اختلالات پا مانند ناهنجاری‌ها، به اندازه کافی فضا در کناره‌های پا، بالای انگشتان پا را چک کنید و بین انتهای طولانی‌ترین انگشت پا و کفش خود حدود یک سانتی‌متر فاصله باشد.
مقالات مرتبط: کفش مردانه مناسب برای دویدن
آیا می‌توان از کفش پیاده روی و رانینگ به جای هم استفاده کرد؟
باید بگوییم که کفش پیاده روی یا واکینگ، کفشی است که برای پیاده روی های معمولی و با فناوری های قدیمی تر تولید می‌شوند. این کفش ها برای استفاده در مسیرهای روزمره مناسب هستند. اما کفش های رانینگ با جدیدترین فناوری ها تولید می‌شوند و چون در سلامتی دونده ها نقش مستقیمی دارند، همواره در حال بهترشدن هستند. تفاوت هایی که بین کفش پیاده روی و کفش مخصوص دویدن وجود دارد، مانند ارتفاع پاشنه، انعطاف و وزن کفش باعث می‌شوند کفش های پیاده روی برای دویدن مناسب نباشند. به طور مثال، کفش‌های پیاده روی معمولا سنگین‌تر هستند و انعطاف کمتری دارند. این امر می‌تواند به پا و ستون فقرات دونده آسیب بزند. در نتیجه بهتر است از کفش رانینگ برای دویدن استفاده شود تا از خطرات احتمالی جلوگیری شود.
سخن پایانی
اهمیت استفاده از کفش مخصوص هنگام پیاده روی و دویدن برای همه افراد واضح است. نباید از تفاوت کفش پیاده روی و دویدن غافل شد. هر کدام از کفش ها ویژگی‌های خود را دارند و با توجه به کاربرد طراحی و تولید می‌شوند. کفش های رانینگ معمولا سبک‌تر و منعطف‌تر هستند و بالشتک‌های بیشتری دارند. باید توجه داشت که نمی‌شود از کفش های مخصوص پیاده روی برای دویدن استفاده کرد.